İsim soylu kelimeler, cümlede isim gibi davranabilen, bazıları ismin hâllerini alabilen veya isim yerine kullanılan, fiil bildirmeyen kelimelerdir. Türkçedeki isim soylu kelimeler şunlardır:
-
İsimler (ad): Varlıklara verilen adlardır. Örneğin, “araba”, “ağaç”, “balık”, “rüya”, “kelebek”, “tarak” vb.
-
Sıfatlar (ön ad): Önüne geldikleri isimleri niteleyen ya da belirten kelimelere denir. Örneğin, “kırmızı araba”, “yeşil kazak”, “bu ev”, “iki ekmek” vb.
-
Zamirler (adıl): Diğer adları adıllardır. Adıllar isimlerin yerini tutar. Örneğin, “ben”, “sen”, “o”, “biz”, “siz”, “onlar”, “bu”, “şu”, “o” vb.
-
Edatlar (ilgeç): Yalnız başına anlamı olmayan, cümle içerisinde anlam kazanan kelimelerdir. Örneğin, “aslan gibi çocuk”, “kazanmak için çalıştı”, “okula araba ile gitti” vb.
-
Bağlaçlar: Kelimeleri, kelime gruplarını ya da cümleleri bağlayan kelimelere denir. Örneğin, “Ahmet ve Mehmet”, “Leyla ile Mecnun”, “koştu ama yetişemedi” vb.
-
Ünlemler: Şaşkınlık, kızkınlık, pişmanlık vb. duyguları anlatan kelimelerdir. Örneğin, “Of, yine kaybettik!”, “Eyvah, düşüyoruz!” vb.
-
Zarflar (belirteç): Fiilleri, fiilimsileri, sıfatları ya da başka zarfları etkileyen kelimelerdir. Örneğin, “hızlı koştu”, “dün geldi”, “çok konuştu” vb.
Bu kelimelerin bazıları, cümlede isim olarak kullanılabilir. Bu duruma “adlaşma” denir.
