“Ehl-i beyt” terimi, Arapça’da “ev halkı” anlamına gelir ve bir evin sahibi, eşi, çocukları, torunları ve yakın akrabalarını kapsar. İslam tarihinde ise bu terim, Hz. Peygamber’in ailesi ve soyu anlamına gelir. Kur’an-ı Kerim’de “ehl-i beyt” terimi üç ayette geçer.
Ehl-i Beyt’in kimleri kapsadığı konusunda farklı görüşler bulunmaktadır. Bazı rivayetlere göre, Hz. Peygamber, Ehl-i Beyt’in asıl mensuplarının kendisinin hanımları olduğunu belirtmiştir. Diğer bazı rivayetlere göre ise, Hz. Peygamber, Ehl-i Beyt’in Hz. Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin’i içerdiğini belirtmiştir.
Ehl-i Beyt, Hz. Peygamber’in soyundan gelen kişileri ifade eder ve genellikle 14 kişiden oluştuğu kabul edilir. Bu kişiler şunlardır:
-
Hz. Muhammed (S.A.V)
-
Hz. Ali (R.a)
-
Hz. Fatıma (R.a)
-
Hz. Hasan (R.a)
-
Hz. Hüseyin (R.a)
-
Hz. Zeynelabidin (R.a)
-
Hz. Muhammed Bakir (R.a)
-
Hz. Cafer Sadik (R.a)
-
Hz. Musa Kazim (R.a)
-
Hz. Ali Er-Rıza (R.a)
-
Hz. Muhammed Taki (R.a)
-
Hz. Ali Naki (R.a)
-
Hz. Hasan Askeri (R.a)
-
Hz. Mehdi (R.a)