Kafiye, şiirde en az iki dize sonunda tekrarlanan, anlam ve görev bakımından birbirinden farklı ek ve sözcükler arasındaki ses benzerliğidir. Halk edebiyatında “ayak” olarak da bilinir. Kafiye, şiirin ahenk ve ritmini sağlayan önemli bir unsurdur ve genellikle dizelerin son hecelerinde bulunur. Şiirde kafiye ve vezin kullanımı, şiirin yapısını ve estetiğini belirler ve okuyucuya ya da dinleyiciye farklı bir deneyim sunar.
